Eglise romane de Saint-Didier-de-Charpey

In de 12e eeuw behoorde de kerk Saint-Didier-de-Charpey toe aan de benedictijnen van Lyon, voordat het een dependance werd van Léoncel.
De toegang tot de kerk is gereserveerd voor de eredienst.

De gevel, gebouwd van molasse en tufsteen, dateert uit de 12e eeuw en heeft één portaal met dubbele bogen. Het bestaat uit één lang schip en was verdeeld in zes traveeën. Aan de westkant werden twee traveeën vernietigd om een koorruimte te creëren met aan weerszijden twee kapellen.

De Romaanse kerk Saint-Didier-de-Charpey werd in 1100 geciteerd en behoorde in de Middeleeuwen tot het benedictijnenklooster van Ile-Barbe in Lyon.

De gevel heeft twee niveaus. Op het eerste niveau, dat wordt begrensd door een kroonlijst die wordt ondersteund door modillions, bevindt zich een portiek met dubbele bogen, versierd met een archivolt met krullen. Op de bovenste verdieping zijn twee ramen met ronde koppen, die nu geblokkeerd zijn, en een klein raam dat later is geopend. De bekroning en het achterste deel van de gevel zijn modern.

Binnenin worden de gootmuren van het schip onderbroken door pilasters en versterkt door ontlastingsbogen. Het tongewelf wordt ondersteund door dubbele latten gedempt door fluitvormige bases, een apparaat dat doet denken aan een cisterciënzer traditie die bijvoorbeeld in Léoncel te vinden is. De oostelijke delen van het gebouw zijn ingrijpend verbouwd en de apsis is modern. Twee versieringen, in laag reliëf, zijn teruggeplaatst in de stijlen van de triomfboog. De steen die in de lagere delen is gebruikt, is molasse; het tufsteenpuin, dat minder dicht is, werd gebruikt om het gewelf van het schip te bouwen. Deze methode wordt gebruikt in andere kerken in de Dauphiné, zoals Marnans.